Ulica Kawęczyńska - perła praskiej Szmulowizny

Chcąc przybliżyć historię ulicy Kawęczyńskiej oraz jej najważniejszych zabytków, dzięki wsparciu Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przygotowaliśmy specjalną mapę-przewodnik.

Materiał dostępny jest w formie drukowanej (nakład ograniczony) jak i online.

https://issuu.com/psmmichalow/docs/ulica_kaw_czy_ska_per_a_praskiej_szmulowizny

Czy codziennie „zjadam” praskie dzieci na śniadanie?

Ostatnio wciąż dowiaduję z różnych mediów jak bardzo ja oraz inni członkowie lokalnego stowarzyszenia mieszkańców „Michałów”, w którym od dawna działam, zwalczają praskie dzieci, szczególnie te bawiące się na skwerze „Jordanka” u zbiegu ulic Siedleckiej i Otwockiej. Największy lament w tej sprawie podnieśli działacze stowarzyszenia „Kocham Pragę”, ubolewa też nad tym Dyrekcja Szkoły Podstawowej nr 354 wraz z Radą Rodziców i Samorządem Szkolnym. Wszyscy ponoć czują się przez moje stowarzyszenie i „małą grupkę mieszkańców” zastraszeni i niepewni losu dziatwy, która odważyłaby się przekroczyć teren tego zieleńca. Zapewne za chwilę ma tam dojść do rzezi niewiniątek, a my wystąpimy w roli Heroda i jego siepaczy.

Wróćmy do rzeczy. Tak - to ja zwróciłem uwagę na „niewinną zabawę”, którą zorganizowała pobliska szkoła w ramach zajęć dla dziesięcio- czy dwunastolatków. Ja bezczelnie „wtargnąłem” na teren Jordanka, gdzie dowiedziałem się od organizatorów, że właśnie rozdawane są uczniom wierne kopie karabinów wojskowych, wyposażone w promień lasera, przy pomocy których dzieci podzielone na grupy będą się wzajemnie „eliminować”. Jestem synem powstańca warszawskiego, pamiętającego okropności wojny, który prze całe życie uczulał mnie, że nie wolno mierzyć w innego człowieka nawet z dziecięcej zabawki. Nie mogłem więc jakoś pojąć, że to przecież zwykła zabawa dla dzieci, rozwijająca sprawność fizyczną i pozwalająca się im wybiegać, jak twierdzą obecnie ci, którzy rozpętali wokół tego zdarzenia całą kampanię hejtu.

Cóż, zapewne jestem staroświecki, skoro mam, podobnie jak mój ojciec, głębokie przekonanie, że taka „rozrywka” wyrabia w dzieciach poczucie, że strzelanie do innych ludzi to fajna rzecz, a kto „zabije” najwięcej „przeciwników” ten zostaje bohaterem.

To ja jestem tym wrednym typem, który postanowił zadać władzom kilka pytań w tej sprawie – między innymi pytanie jak taka „gra” wpływa na rozwój emocjonalny dzieci w tym wieku, co natychmiast zostało odebrane jako atak na szkołę i prześladowanie Bogu ducha winnych uczniów.

Ja także zainteresowałem się faktem, że ogólnodostępny teren Jordanka został w tym czasie zamknięty dla innych użytkowników, co oczywiście błyskawicznie przedstawiono jako żądanie niewpuszczania dzieci na jego teren.

„Oburzające jest jak lokalny aktyw uzurpuje sobie prawo do zarządzania (tym) terenem” pisał w piśmie skierowanym do szkoły Wiceburmistrz Kacprzak z „Kocham Pragę” dodając, że nie dopuści aby „najmłodsi mieszkańcy Dzielnicy byli napiętnowani” i wskazując błędnie mojego kolegę Krzysia Michalskiego zamiast mnie,  jako głównego winowajcę „piętnującego dzieci”.  Burmistrzu Kacprzak – myli się Pan - to ja, a nie on, jestem tym Herodem.

Oczywiście merytoryczna odpowiedź na zadane pytania ze strony osób odpowiedzialnych za tę sprawę nie przyszła do dziś.

Moje występki wobec praskich dzieci na tym się nie kończą. Jako zarząd wspólnoty mieszkaniowej i jej mieszkańcy napisaliśmy protest przeciwko projektowi ulokowania w „Jordanku”, pod oknami naszych mieszkań, parku linowego i zestawów trampolin.

Zaproponowaliśmy przeniesienie ich w pobliskie miejsce, mniej uciążliwe dla osób mieszkających w domach sąsiadujących z tym zieleńcem. Owszem, dzieci mają prawo do zabawy, ale mieszkańcy też mają prawo do spokojnej pracy i wypoczynku w swoich mieszkaniach. Na tym polega przestrzeganie zasad dobrego sąsiedztwa i współżycia społecznego.

Wydawało mi się, że jeśli ten potencjalny konflikt można łatwo rozwiązać z korzyścią dla wszystkich stron, władze samorządowe powinny tak zrobić. Oj – bardzo się myliłem. Nasze pismo dało pretekst działaczom współrządzącego Dzielnicą stowarzyszenia „Kocham Pragę”, aby ponownie podnieść krzyk nad losem praskich dzieci, które jakoby znów prześladujemy - tym razem jako wspólnota mieszkaniowa. Radny Jacek Wachowicz z „Kocham Pragę” uznał, że nawet skonsultowanie z nami tego projektu byłoby nonsensem i terroryzowaniem  urzędników i radnych. Są to absurdy aktywistów – stwierdził. Jak wiadomo wszyscy miłośnicy dzieci powinni skakać z radości, gdy planuje się zainstalowanie tuż pod ich oknami parku linowego i zestawów trampolin, degradując przy tym środowisko przyrodnicze i zieleń na skwerze. Są tu tacy, co nie lubią dzieci  biadoliła radna Barbara Domańska, także „Kochająca Pragę” w programie „Telewizyjnego Kuriera Warszawskiego”, przy czym kamerę skierowano na nasze okna. „Dlaczego PSM „Michałów” walczy z praskimi dziećmi!?... Dzieci przez aktywistów niemile widziane!? ” wykrzykiwał felietonista pewnej praskiej gazetki.

Tak to prawda – od lat walczę z praskimi dziećmi  wraz z tym okropnym stowarzyszeniem mieszkańców, które wraz z naszą wspólnotą mieszkaniową walnie przyczyniło się do ocalenia „Jordanka”. Tak – prześladowałem praskie dzieci, doprowadzając do ulokowania na jegoterenie ekologicznego placu zabaw, niedługo po tym, gdy lamentująca teraz nad losem dzieci radna Domańska jako urzędniczka dzielnicowego Wydziału Architektury uczestniczyła w przygotowaniu pozytywnej decyzji na zabudowę Jordanka przez dewelopera, którą szczęśliwie udało się uchylić sądownie przez naszą wspólnotę. Tak – zawsze walczyłem z praskimi dziećmi, doprowadzając  do ocalenia większej części Parku Michałowskiego wraz z placem zabaw, poprzez przesunięcie Trasy Świętokrzyskiej.  Jakoś nie widziałem wtedy przy negocjacjach z władzami Warszawy obecnych działaczy „Kocham Pragę”, tak odważnie dzisiaj nas zwalczających.

Zastanawiałem się dlaczego działacze „Kocham Pragę” doznali nagle ataku moralnego wzmożenia „w obronie praskich dzieci”? Skąd wzięła się ta fala hejtu, która zresztą wylała się głównie, zamiast na mnie, na mojego przyjaciela Krzyśka Michalskiego, tylko dlatego, że to on udziela się w mediach społecznościowych i na komisjach rady dzielnicy.  Dlaczego kilka prostych pytań o dziecięcą „zabawę w wojnę” oraz jedno pismo wspólnoty mieszkaniowej z wnioskiem o przeniesienie parku linowego i parku trampolin dalej od okien mieszkańców wywołało taką burzę?

I przyszło mi do głowy pytanie czy stowarzyszenie „Kocham Pragę” przypadkiem nie powinno się nazywać się stowarzyszeniem „Kocham Władzę”? Od wielu lat ton nadają w nim ci sami ludzie, trzymający się swoich samorządowych i urzędniczych posad, choć to nas, nazywają „etatowymi aktywistami”. Może wpadli oni teraz w panikę na myśl, że ktoś w niedalekiej przyszłości mógłby ich tych stanowisk pozbawić?

Ludzie znają nasze stowarzyszenie, mamy pewne osiągnięcia integrujące mieszkańców, takie jak dom sąsiedzki – „Moje Szmulki”, nagradzany za swoją działalność. Wcześniej byliśmy laureatami nagrody „Miasto i Transport”.  Do prób zdeprecjonowania potencjalnych konkurentów każda okazja jest dobra, a to, że „etatowi aktywiści” z „Kocham Pragę” traktują mnie i nasze stowarzyszenie  jako wielkie dla nich zagrożenie, nawet mi trochę pochlebia.

Tomasz Peszke 

JAK DOKOŃCZYĆ TZW. TRASĘ ŚWIĘTOKRZYSKĄ?

 

Fot. wikiwand

Do publicznej dyskusji powraca sprawa dalszej budowy tak zwanej Trasy Świętokrzyskiej, czyli połączenia drogowego prowadzącego z Targówka Fabrycznego na Powiśle śladem obecnego Mostu Świętokrzyskiego, ulic Sokolej, Kijowskiej i dalej planowaną ulicą Nowoziemowita w kierunku Ząbek.

Ponieważ nasze stowarzyszenie zostało ostatnio oskarżone przez Jacka Wachowicza, radnego dzielnicy Praga-Północ, w pismach kierowanych do Prezydenta Warszawy, posłów i ministrów o skuteczne wieloletnie celowe hamowanie i bojkotowanie tej, tak potrzebnej podobno inwestycji, przypominamy kilka podstawowych faktów.

Pierwotnie, planowana w okresie PRL Trasa Świętokrzyska miała przypominać Trasę Łazienkowską. Wyobraźmy sobie szeroką arterię biegnącą od Targówka przez Pragę, Powiśle i centrum Warszawy na Wolę, przeprowadzoną wysokim mostem nad Wisłą i wbijającą się tunelem w skarpę warszawską, aby dalej połączyć się z szeroką ulicą Świętokrzyską, aż do Towarowej:  https://www.warszawa.pl/miasto/efekt-domina/.

Taka koncepcja Trasy dość szybko upadła. Zrealizowano bowiem inwestycje sprzeczne z jej założeniami, takie jak niski most Świętokrzyski wprowadzający ruch w wąskie ulice Powiśla, zamiast wiaduktu nad Powiślem i tunelu w skarpie warszawskiej. Uniemożliwiło to szybki tranzyt Trasą z Pragi do centrum, a więc jej pierwotny podstawowy cel. Poza tym realizacja tego projektu wymagała zniszczenia przedwojennej zabudowy Powiśla i fragmentu skarpy. Ostatecznym gwoździem do trumny Trasy Świętokrzyskiej jako arterii tranzytowej z Targówka przez Pragę na Wolę było zwężenie ulicy Świętokrzyskiej po wybudowaniu metra. Odstąpiono więc od tego projektu. Niestety niekonsekwentnie.

Postanowiono bowiem, że projekt Trasy realizowany będzie na Targówku i Pradze  w parametrach zbliżonych do projektu z czasów PRL, tyle, że szeroka Trasa z Targówka i Pragi doprowadzi do wąskiego gardła - mostu Świętokrzyskiego i na uliczki Powiśla - i tu się zakończy. 

Potem zrezygnowano też z zamiaru budowy Trasy jako szerokiej ulicy tranzytowej łączącej Targówek z Pragą. Decyzja o rewitalizacji kompleksu historycznych zabudowań przy ul. Siarczanej 6 wraz z ich przeznaczeniem na bardzo potrzebną w tym miejscu placówkę kultury, tak naprawdę oznaczała rezygnację z budowy ulicy Nowoziemowita, która przedłużyłaby Trasę na północ. Od strony Pragi Trasa kończy się ślepo (bez możliwości jazdy na wprost) na wąskiej ulicy Zabranieckiej. Tym samym odstąpiono również od stworzenia w tym miejscu dużego węzła drogowego w ramach projektu praskiej części obwodnicy śródmiejskiej, ograniczając przepustowość Trasy do potrzeb ruchu lokalnego.

Budowa praskiego fragmentu Trasy została podzielona na trzy odcinki: od ulicy Zabranieckiej do Dworca Wschodniego, od Dworca Wschodniego do ulicy Targowej oraz od ulicy Targowej do Mostu Świętokrzyskiego. Mimo, że organizacje społeczne, w tym nasza, zwracały uwagę na przeskalowanie projektów i brak ich powiązania z tkanką miejską (ekrany akustyczne, zbyt duży obszar zajęty na budowę, zbyt szerokie pasy ruchu, brak odpowiedniej liczby połączeń
z ulicami lokalnymi i przejść dla pieszych, kolizje z obszarami zagospodarowanymi) dwa praskie odcinki Trasy  (od ul. Zabranieckiej na Targówku do Dworca Wschodniego oraz od Mostu Świętokrzyskiego do ul. Targowej) zbudowano w parametrach zbliżonych do ulicy tranzytowej. Doprowadziło to do takich paradoksów jak postawienie wysokich ekranów akustycznych na Starej Pradze, gdzie  bramy autostradowe prowadzą na podwórka starych kamienic, a także do odcięcia komunikacyjnego dużego obszaru Pragi położonego przy Trasie. Sukcesem jaki udało nam się osiągnąć przy projektowaniu tych, zrealizowanych obecnie odcinków było przesunięcie Trasy bliżej torów kolejowych na wysokości parku przy ulicy Kawęczyńskiej (Michałowskiego), co pozwoliło na uratowanie części tego terenu zielonego z cennym starodrzewem.

Niezrealizowany pozostaje odcinek Trasy, który ma biec w dużej mierze śladem ulicy Kijowskiej od Dworca Wschodniego do ulicy Targowej. Przedłożony kilka lat temu projekt miał te same wady „przeskalowania” co zrealizowane już odcinki – między innymi teren całej miejskiej zabudowy ulicy Kijowskiej, Markowskiej i Brzeskiej miał być odcięty od ulicy Kijowskiej wysokimi ekranami akustycznymi, istniejąca linia tramwajowa miała kolidować z pasami ruchu na wysokości ulicy Brzeskiej, a fragment istniejącej zabudowy mieszkaniowej znalazłby się pomiędzy pasami ruchu Trasy Świętokrzyskiej. Projekt ignorował też wcześniejsze plany schowania Trasy w tunelu na wysokości Dworca Wschodniego, co zespoliłoby Dworzec z otoczeniem, zamiast odcinania go ruchliwą Trasą.

Niemniej ten odcinek trzeba jak najszybciej zaplanować na nowo i zrealizować w wersji bardziej miastotwórczej, bez ekranów akustycznych, najlepiej z tunelem pod Dworcem Wschodnim i podziemnymi parkingami przy Dworcu. Tak, aby była to funkcjonalna zbiorcza ulica miejska, nie zabierająca zbyt wiele przestrzeni, łatwa do przekraczania przez pieszych,
z preferencjami dla komunikacji miejskiej. Budowanie tego odcinka ulicy jako przeskalowanej arterii doprowadzi do nadmiernych kosztów i degradacji tkanki miejskiej w śródmiejskiej części miasta bez żadnych pozytywnych efektów transportowych  – przed takim rozwiązaniem ostrzegamy.

Praskie Stowarzyszenie Mieszkańców „Michałów”

Warszawa, 16 marca 2021 r.

Z "Wilna" na "Mordor" - jak mógłby wyglądać nowy przystanek PKP?

W poprzednim wpisie na naszym blogu zaprezentowaliśmy koncepcję wybudowania nowej stacji PKP na linii wołomińskiej, w miejscu krzyżowania się linii kolejowych. Jej budowa nie tylko pozwoliłaby na stworzenie dogodnego węzła przesiadkowego, ułatwiając tym samym podróż z tytułowego osiedla "Wilno" na "Mordor", ale i ulżyłaby pieszym próbującym dziś przekraczać tory i al. Solidarności.

Dziś poglądowo chcemy pokazać wstępne wizualizacje stacji wraz ze wskazaniem połączeń z istniejącą lub projektowaną infrastrukturą drogową i kolejową. Autorką wizualizacji jest Agata Polkowska.

Pomysł spotkał się z pozytywnym odbiorem wśród potencjalnych użytkowników, ale kluczowe będzie zainteresowanie nim samych kolejarzy. Trzymajcie za to kciuki!

Z "Wilna" na "Mordor"? Tylko pociągiem!

Z Wilna na Służewiec pociągiem w 35 minut? To możliwe, ale by tak się stało, potrzebujemy nowej stacji przesiadkowej przy ul. Radzymińskiej.

PKP PLK zaczęła budowę nowego przystanku kolejowego Warszawa Targówek. Będzie znajdował się w okolicy dawnego Tesco przy ul. Stalowej, w miejscu zaznaczonym na czerwono: 

Przystanek będzie oddalony od ul. Radzymińskiej o ok. 150 metrów. Zdaniem części komentatorów wyklucza to stworzenie dogodnego węzła przesiadkowego – do metra będzie wszak 380 metrów, a możliwość przesiadki na autobusy w tej okolicy wciąż jest ograniczona.

W obecnym kształcie projektu to prawda, ale gdyby PKP PLK zdecydowała się na budowę nowego przystanku przy ul. Radzymińskiej, na granicy Pragi-Północ i Targówka, mogłoby to wyglądać zupełnie inaczej.

Warszawa Szmulowizna – propozycja rozwiązania

Opracowaliśmy wstępny szkic rozwiązania, zakładającego budowę:

- dwóch peronów o długości 200 metrów każdy na linii wołomińskiej

- pochylni na perony przystanku Warszawa Targówek

- łącznika podwieszonego pod wiaduktem 

Do połączenia dwóch przystanków kolejowych proponujemy wykorzystać (w celu obniżenia kosztów inwestycji) tzw. obiekt staroużyteczny, czyli wyremontować i przenieść kładkę pieszą z okolicy skrzyżowania z ul. Naczelnikowską, która w sytuacji budowy nowego przystanku (a w perspektywie też Obwodnicy Śródmieścia) stanie się zbędna.

Dodatkowo powinna powstać pochylnia po stronie tzw. „małej" Radzymińskiej oraz schody na perony i przejście dla pieszych przez tory i ul. Radzymińską. Alternatywą dla tych ostatnich byłoby dorobienie dodatkowej pochylni i trzech wind, co jednak podniosłoby koszty inwestycji.

Przybliżony schemat rozwiązania:

No dobrze, ale po co?

- Nowy przystanek oznacza wygodną przesiadkę na linię SKM S3 – odległość wyniosłaby maksymalnie 200 metrów, czyli mniej niż z Warszawa Targówek do Metra Szwedzka.

- Dzięki pochylniom, schodom i przejściu dla pieszych zyskają mieszkańcy, dla których zniknie bariera przejścia w postaci torów kolejowych.

- Na zmianie najbardziej skorzystają mieszkańcy osiedli i miejscowości na linii wołomińskiej, których cel podróży znajduje się na trasie SKM.

- Odciążenie linii metra M2 i tramwajów, szczególnie w relacjach w których wykorzystywane są jako dublujące się z siecią SKM.

- Stworzenie węzła przesiadkowego pozwalającego na łatwiejsze poruszanie się wewnątrz aglomeracji warszawskiej bez potrzeby jeżdżenia naokoło.

- Podniesienie jakości połączeń międzydzielnicowych, co od lat jest wskazywane jako pięta achillesowa warszawskiego transportu publicznego.

Przygotowaliśmy ankietę internetową dla podróżnych, w której niemal połowa wyraziła zainteresowanie przesiadką z linii wołomińskiej na S3:

Ankieta nadal jest aktywna i można się w niej wypowiedzieć tutaj: https://forms.gle/wkrrXAFW8bnvVQCh9
Czasy przejazdu

Jako przykład stacji początkowej postanowiliśmy wykorzystać warszawskie osiedle Wilno, znajdujące się na Targówku Fabrycznym. Stacje końcowe wybraliśmy spośród popularnych celów podróży do pracy oraz miejsc rekreacji.

Cel podróży	Przesiadki i czas przejazdu (obecnie)	Przesiadki i czas przejazdu (nasze rozwiązanie)	Zysk czasowy
Warszawa Służewiec	2 przesiadki, ok. 49 min	1 przesiadka, ok. 35 min	14 minut
Warszawa Al. Jerozolimskie	2 przesiadki, ok. 39 min	1 przesiadka, ok. 29 min	10 minut
Warszawa Lotnisko Chopina	2 przesiadki, ok. 60 min	1 przesiadka, ok. 43 min	17 minut
Modlin Lotnisko	3 przesiadki, ok. 1h 43 min	2 przesiadki, ok. 1h 3 min	40 minut
Warszawa Śródmieście	2 przesiadki, ok. 25 min	2 przesiadki, ok. 16 min	9 minut

Źródło: jakdojade.pl (oraz obliczenia własne zakładające ok. 5 min. na przesiadki)

Co dalej?

Przygotowujemy dokładną propozycję rozwiązania, którym chcemy zainteresować  spółkę PKP PLK oraz władze miasta. Rozwiązanie opłaca się wszystkim – zyskują:

- mieszkańcy mieszkający przy linii wołomińskiej (jadąc szybciej),

- PKP PLK (odciążając częściowo linię wołomińską),

- miasto (odciążając częściowo metro M2),

- mieszkańcy Szmulowizny i Michałowa (zyskując nowe, wygodne przejście przez tory oraz dwa przystanki kolejowe do dyspozycji).

Mamy nadzieję, że spotkamy się z poparciem dla naszej inicjatywy!

Podsumowanie 2019 roku

Tradycyjnie z początkiem nowego roku kalendarzowego na naszym blogu przychodzi pora na podsumowanie najważniejszych spraw, które realizowaliśmy w roku minionym. Zatem tradycji musi stać się zadość i pora na podsumowanie.

Zieleń

Mijający rok zakończył się nadaniem biegu kilku sprawom związanym z zielenią na naszym terenie. To m.in. wybór wykonawcy modernizacji Parku Michałowskiego (aktywnie uczestniczyliśmy w konsultacjach społecznych, a także przygotowywaliśmy, a konkretnie Krzysztof, treść modułów informacyjnych o zabytkach okolicy, które to moduły staną w parku). Prace planowane są na 2020 r.
Ponadto zakończył się konkurs na stworzenie tzw. zielonego placu przy Łomżyńskiej, a szerzej zagospodarowanie ulicy Łomżyńskiej i fragmentu Jadowskiej. Liczymy, że i realizacja zwycięskiego projektu nastąpi w bieżącym roku.

Z mniejszych zmian wskazać można nasadzenia kilkunastu drzew, w tym w miejscach, które zgłaszaliśmy (Otwocka, Siedlecka). Wciąż natomiast czekamy na realizację zwycięskiego projektu z Budżetu Partycypacyjnego "Zielona Radzymińska". Mamy nadzieję, że Zarząd Zieleni wdroży go w bieżącym roku.

Dom Sąsiedzki

Od stycznia do czerwca znów prowadziliśmy Dom Sąsiedzki przy Łochowskiej. W tym czasie wydarzyło się tam kilkaset wydarzeń, od warsztatów dla kilku- czy kilkunastu osób, po piknik na Dzień Sąsiada z udziałem kilkuset osób. 

Od końca czerwca DS jest zamknięty i wciąż trwa procedura wyboru nowego operatora na lata 2020-2021. Dwukrotnie komisja konkursowa wybierała na tego operatora nasze stowarzyszenie. Czekamy na finalne decyzje, zwłaszcza, że mieszkańcy bardzo przyzwyczaili się do tego miejsca i możliwości działań, jakie oferowało. To wreszcie jeden z kluczowych narzędzi rewitalizacji społecznej na naszym obszarze.

Rewitalizacja

Rok 2019 był kolejnym rokiem działań rewitalizacyjnych po stronie miasta. Efekty są zauważalne. Łochowska jest cała w budowie, na Łomżyńską 20 wprowadzili się pierwsi lokatorzy (powstał tam budynek TBS), ostatnie kamienice komunalne przy Kawęczyńskiej tuż przed świętami podłączono do sieci ciepłowniczej. Mamy nadzieję, że w bieżącym roku prace ulegną przyspieszeniu, a wraz z remontem kamienic nastąpi odnowienie ulic i podwórek.

Zabytki

Tutaj niestety dobrze nie jest. Dworek przy Radzymińskiej 49 straszy częściowo rozebrany, coraz gorzej prezentują się zabudowania "Drucianki", nie rozpoczęły się również prace w spichlerzu Michla. Wciąż, mimo naszych apeli, projektu do budżetu obywatelskiego i działań medialnych, nie możemy się też doczekać remontu drewnianej oficyny Burkego. 

Oby 2020 r. przyniósł zmiany w tym obszarze. Z mikrodziałań, ale zauważalnych, wymienimy odnowienie przez nasze stowarzyszenie zniszczonej kapliczki przy ul. Zachariasza.

Integracja mieszkańców

Poza działalnością Domu Sąsiedzkiego zrealizowaliśmy szereg projektów integrujących mieszkańców i odkrywających potencjał okolicy. To m.in. gra miejska "Skarby Szmulek i Michałowa", 8. Rajd Praski, wigilia sąsiedzka, warsztaty dziergania (i projekt kolorowych ławek), czy warsztaty skrzatowe :) 

Mamy nadzieję na kontynuację tych działań i na nowe projekty w 2020 r.

Walka z wandalizmem

Nagłaśnialiśmy sprawę bazgrołów pojawiających się regularnie w okolicy. W październiku, wraz ze stowarzyszeniem "Porozumienie dla Pragi" przeprowadziliśmy akcję usuwania aktów wandalizmu z przestrzeni ulicy Kawęczyńskiej. Jest teraz lepiej!

Zmiany zmiany zmiany

Mijający rok przyniósł szereg innych zmian. W styczniu pożegnaliśmy pracownię krawiecką Józefa Oliwińskiego, taty jednej z naszych członkiń, który zmarł pod koniec 2018 r. W ciągu roku w okolicy pojawiła się natomiast nowa przestrzeń kreatywna przy ul. Grajewskiej, a także kwiaciarnia przy Otwockiej. Ciekawi jesteśmy co przyniesie ten rok.

W 2020 r. życzymy wszelkiej pomyślności naszym członkom, sympatykom i wszystkim mieszkańcom. Zachęcamy jednocześnie do wyjścia z domów i włączenia się w różne działania :)